Kodun rengi mavi,
Ölümün adı eks olmak.
Dışarıda gece,
Havada karanlık,
Yan odada eks var.
Göz yaşlarıyla kayganlaşmış koridorlar.
Kaç binincidir kol geziyor ölüm çığlık çığlığa.
Koltukların üzerinde umutlar yeşerse de sabahlara dek,
Azrail geç kalmaz randevusuna.
Derin öksürükler sustururken haber sunucularını,
Eski bina bir ambülans çığlığında kabul eder yeni konuklarını.
Kodun rengi mavi,
Ölümün rengi siyah.
Sela öncesi koşuşturmalar.
Sırasını bekliyor yüzlerce yolcu.
Yüzlerce kilemetreye yayılıyor endişe.
Bir çığlık çekip alırken lokmaları boğazlardan,
Mavi kod yeniden veriliyor yoğun bakımdan.
Kodun rengi mavi,
Göz yaşları renksiz.
Rengi kaçmış refagatçiler, hasta yakınları.
Bitmez ve eskimez buralarda yaslar ağıtlar,
Sabahları, akşamları, gece yarıları.
Kodun rengi mavi,
Ölümü beklemenin adı ares.
İşi biten doktorun yerini imam alıyor.
Kim bilir belki de kurtuluştur şu hayattan.
Bunca çileden, ağrıdan, yorgun umuttan.
Yorum ekle